Як нос з усімі пасварыўся

Як нос з усімі пасварыўся 
П'еса паводле казкі "Нос" 

(Дзейныя асобы: Галава (Г), Вочы (В), Нос (Н), Язык (Я)) 

Г - Ах, які цудоўны дзень! Вочы, вы толькі паглядзіце, якая прыгажосць! 
В (выбягаюць, міргаюць): - Ах-ах, сапраўды, як прыгожа! 
Н (буркліва): - Фу! Прыгажосць! Гноем пахне гэтая вашая прыгажосць! Трэба было цягнуцца за 100 кіламетраў, каб гэта нюхаць! 
Я – Затое тут ягады смачныя! 
Н – І камары! Ты, язык, сядзіш у роце, цябе камары не кусаюць! А я – навідавоку! 
Г – Нос, спыні бурчэць! Панюхай лепей кветкі! 
Н – Я сам ведаю, што мне нюхаць! Вы мне ўсе абрыдлі! 
В – чым жа мы табе абрыдлі? 
Н – Вы, вочы, ўвесь час плачаце! Ад гора вы плачаце, ад крыўды вы плачаце, ад шчасця вы плачаце! А слёзы вашыя цякуць у мяне! І мне даводзіцца хлюпаць і шморгаць! Румзы! 
В (пачынаюць плакаць) – Ы-ы-ы! нас пакрыўдзілі,,, 
Н – Вось, бачылі! Што я казаў? 
Я – Ты чаму вочы пакрыўдзіў? Прасі прабачэння! 
Н – І ты, Язык, не лепшы! Ясі ўсялякую брыдоту, а я нюхай! 
(Язык паказвае язык, Нос паказвае “нос”.) 
Г – Перастаньце сварыцца! Вы ж на адным твары жывяце, як можна! 
Н – А ты, Галава, мне не ўказвай! Ты наогул мяне прымушаеш савацца не ў свае справы! Учора мяне ледзь дзвярыма не прыціснула! Не, намучыўся я з вамі! Заставайцеся самі, а я пайшоў! 
В – Куды ты? 
Н – Куды вы і не глядзелі! 
(Нос сыходзіць, вочы абдымаюць галаву і плачуць, Язык паказвае язык наўздагон) 
Я - Галава, я есці хачу. Што ў нас на абед? 
Г – Каша варыцца. 
В – Вой, дым! Пажар, пажар! 
Г – Гэта каша згарэла на пліце! Нос, чаму ж ты не папярэдзіў, што каша гарыць! А, ён жа сышоў… Ідзі, Язык, паспрабуй, ці можна гэтую кашу есці… 
(Язык дзьмухае, спрабуе, плюецца) 
Я – Есці немагчыма! 
В – Нават глядзець брыдка! 
Г – Цяжка нам будзе без Носа! 
Нос (уваходзіць, шморгаючы) – Прывітанне! 
В – Носік! Вярнуўся! (абдымаюць) 
Н – Плакаць не пачынайце! 
Я – Дзе ж ты быў? 
Н – Пайшоў я на жывот жыць. А там вантробы ў жываце булькочуць цэлы дзень! Перабраўся я на каленку. Дык мяне ледзь не разбілі! Пайшоў я на пятку жыць. А нага ў лужыну наступіла! Зусім прастыў, дыхаць не магу! Давялося на твар вяртацца! Прымеце мяне назад? 
В і Я – Прымем! Нам без цябе кепска! 
Г – Толькі больш ні з кім не сварыся! 

ПРЫГОДЫ ЧОРНАГА, ШЭРАГА І БЕЛАГА

П'еска для маленькага тэатра па матывах апавядання Суцеева "Тры кацяняці"

Дзейныя асобы: мама-котка, шэрае кацяня, белае кацяня, чорнае кацяня, мыш, жабка, рыба. 

Мама-котка збіраецца ў госці. Старанна мыецца перад люстэркам. 

Ш.К. (выбягае з кулісы) 
- Мяў, матуля, ты куды? 
М.К. - У госці я, гады ў рады. 
Б.К.(выбягае з кулісы, за ім Ч.К.) 
- Мяў, матулечка, нядзеля! 
Ч.К. – Мы гуляць пайсці хацелі! 
М.К. (гладзіць кацянятаў, тыя лашчацца) 
- Буду хутка, абяцаю. Вось тады і пагуляем! Вы тут без мяне цішэй, не палохайце мышэй! 
(сыходзіць,з кулісы выкатваецца клубок. Кацяняты пачынаюць з ім гуляцца. З іншай кулісы крадком выходзіць Мыш.) 
Мыш: - Мама-котка выйшла з хаты. Дома толькі кацяняты. Хай дурэюць, хай гуляюць. Я пад’есці пашукаю. 
Б.К. – Вой, глядзіце! 
Ш.К. – Гэй, лавіце! 
Ч.К. – Даганяйце! 
Мыш – Не чапайце! 
(Кругамі бегаюць па сцэне. З кулісы высоўваюць скрыню з мукой, нарэшце мыш ускоквае ў скрыню з мукой, за ім кацяняты. Кацяняты за сцэнай крычаць “Трымай, шукай, не выпускай!” Выходзяць у белых накідках.) 
Б.К. – Не злавілі. 
Ш.К. – Упусцілі. 
Ч.К. – Перапэцкаліся ўсе! 
(хорам) – Нам ад мамы пападзе! 
(Сыходзяць са сцэны. Выскоквае Жабка.) 
Жаб – Квах, які цудоўны дзень! Ква-а, а хто гэта ідзе? 
(На сцэну выходзяць цугам кацяняты. Жабка па кроку адступае, кацяняты наступаюць. Так праходзяць кола. З кулісы высоўваюць чорны комін.) 
Жаб – Ква-а-пабачэння! 
(жабка лезе ў комін. Кацяняты на момант спыняюцца перад комінам, зазіраюць туды.) 
Б.К. – Перапэцкаемся зноў! 
Ш.К. – Можа, лепш пайсці дамоў? 
Ч.К. – Ды лезце хутчэй, бо жабка ўцячэ! 
(Па адным кацяняты лезуць у комін. З кулісы выскоквае Жабка ў чорным.) 
Жаб – Ква-ха-ха, ква-ха-ха! Поўзаюць, шукаюць! А як вылезуць – сябе самі не пазнаюць! 
(Жабка скача праз сцэну, з апошнім “ква-ха-ха” знікае ў кулісе. Па адным выходзяць кацяняты ў чорным, аглядаюць сябе, уздыхаюць.) 
Б.К. – Не злавілі. 
Ш.К. – Упусцілі. 
Ч.К. – Перапэцкаліся ўсе! 
(хорам) – Нам ад мамы пападзе! 
(З кулісы выходзіць рыба, выносіць перад сабой “сажалку” з чаротам абапал.) 
Б.К. – Вой, глядзіце! 
Ш.К. – Гэй, лавіце! 
Ч.К. – Даганяйце! 
(Рыба хаваецца ў сажалку, туды ж скачуць кацяняты. Пэўны час выскокваюць з вады па чарзе галовы, адфыркваюцца, пытаюцца “дзе рыба?” , за гэты час скідаюць чорныя хламіды, вылазяць па адным.) 
Б.К. – Не злавілі. 
Ш.К. – Упусцілі. 
Ч.К. – І да ніткі змоклі ўсе! 
(хорам) – Нам ад мамы пападзе! 
(Ідуць, панурыўшыся, колам па сцэне. Сажалка знікае, выкатваецца клубок. Кацяняты садзяцца вакол клубка на падлогу, кладуцца , пазяхаюць і засынаюць.)
М.К. (выходзіць на сцэну, аглядае кацянятаў) 
- Дзеці, мы ідзем гуляць! 
К.К. (хорам, прыўзняўшыся з падлогі): 
- Мяў, матуля, дай паспаць!